Om 10 uur mogen we boarden voor onze lange reis naar Paris Gare de Lyon. Ik blijf vinden dat het station Barcelona Sants op een vliegveld lijkt, inclusief bagagecheck door van die scanners, een bodyscan door een beveiliger en een kaartjescontrole voor je het perron op mag.
Het voordeel van reizen met de trein is dat je zoveel bagage mee mag nemen als je dragen kunt, het nadeel dat er heel veel enorme koffers en tassen meegaan en dat de bagagerekken overvol zijn. Maar goed, ik wring me steeds asociaal snel naar binnen en vind dan wel een plekje voor mijn tas, hahaha.

Het is een lange zit naar Parijs, bijna 7 uur. Voor me zitten een echtpaar uit Australië en een gezin uit Argentinië, leuke gesprekken zo onderweg. Soms vertaal ik zelfs van Spaans naar Engels, hoe stoer is dat!

De wereld om ons heen wordt na het bruine en dorre Spanje in Frankrijk steeds groener en als we in de buurt van Auxerre zijn dan regent het echt. Dat belooft wat voor de aankomst in Amersfoort.

Ook in Parijs regent het nog steeds, maar ik hoef de stations niet uit. Op Gare de Lyon pak ik een spitstrein naar Gare du Nord. Als haringen in een ton worden we in de trein geperst. En daarna ga ik op Gare du Nord even iets te eten scoren, want de volgende trein vertrekt pas over ruim een uur én brengt me vanavond laat pas in Amersfoort.

En nu zit ik weer in de Thalys die me naar Nederland, naar huis brengt.

Wat was dit weer een fijne reis, ik heb enorm veel gezien en gedaan. En ik moet mijn eigen reisverhalen teruglezen om alles weer naar boven te halen. Wat was ook alweer in welke stad?

Net als eerdere treinreizen heeft de treinreiswinkel alles weer perfect voor me geregeld. In alle treinen was mijn stoel gereserveerd. En alle hotels waren, hoewel zeer verschillend, prima. Alleen dat kleine eenpersoonsbedje in Cordoba vond ik niet zo geweldig. Maar daar was het hotel zelf dan weer heel pittoresk met al die patio’s.

En nu ga ik weer lekker naar huis, reizen is leuk maar thuiskomen is ook fijn.

Vandaag weer een dagje in Barcelona, het begint met donkere wolken en daar laat ik me door voor de gek houden. Ik ga wandelen via de Plaza Espana naar het vroegere Olympische deel van de stad. In 1992 waren de zomerspelen hier op de berg Montjuic. Daar wil ik natuurlijk even kijken, maar nog voor ik bovenop de berg ben loopt het zweet al overal langs mijn lijf. De wolken staan de warmte niet in de weg en al snel verdwijnen de wolken ook weer en wordt het opnieuw een zonnige en warme dag.

Maar goed, met genoeg water in mijn rugzak wandel ik gewoon verder. Het is echt leuk om in dat Olympisch gebied rond te lopen. Ik zie de toren waar het Olympisch vuur brandde. Weet je nog die boogschieter die het vuur met zijn brandende pijl ontstak? Of was het toch mis en ging het vuur vanzelf aan? Nu ik hier rondloop herinner ik me de discussies en theoriën daarover weer.

Ik zie het Olympisch zwembad en ook het stadion zelf, maar dat is hermetisch afgesloten omdat FC Barcelona haar thuiswedstrijden hier speelt tijdens de verbouwing van Camp Nou. Voor het stadion begint de Passeig de la Fama, the walk of fame. Er liggen ronde platen met namen van bekende (Olympische) sporters, leuk om te zien.

En als ik daar rondloop zie ik dat de Fundacio Joan Miro vlakbij is. Ik was met Marijke aan het bedenken welk museum in Barcelona leuk zou zijn en we kwamen uit op Picasso. Maar nu ik hier ben geef ik de voorkeur aan Miro. Ik geniet van zijn kleurrijke schilderijen en beelden, al begrijp ik soms echt niet wat het moet voorstellen. Sommige schilderijen heten ook ‘schilderij’.

Na dit museum besluit ik mijn wandeling voort te zetten, nu is het doel Casa Batllo van Gaudi, want daar heb ik online een kaartje voor gekocht. Het is alles bij elkaar een flink stuk wandelen, als ik er aankom heb ik ruim 8,5km gelopen. Maar dat is goed om alle tapas er weer af te werken.

Ik heb een golden ticket gekocht, dat betekent dat ik een paar voordelen heb ten opzichte van de mensen met ‘gewone’ kaartjes. Zo hoef ik niet buiten in de rij te staan, ik mag uit de zon binnen wachten. En ik krijg een speciale tablet als audioguide. En ik begin in een speciale zaal waar de anderen niet komen. In deze zaal sta je op een ronddraaiende vloer en zie en hoor je om je heen beelden en geluiden uit de natuur, de inspiratie van Gaudi. In iedere kamer daarna kan ik op mijn tablet zien hoe de kamer eruit zag toen het huis bewoond werd, dat is naast de audiogids die van alles vertelt over het huis. Ik mag ook in de woon- en slaapkamer van de familie Batllo binnenkijken, prachtige meubels in dit fantastische huis. Ik was al fan van Gaudi, maar na het bezoek aan dit huis helemaal. Wat een kunstenaar zeg! Op de bovenste verdieping kun je een foto van jezelf laten maken op een klein balkonnetje aan de voorkant van het huis, waardoor je jezelf ziet met op de achtergrond die prachtig beschilderde voorgevel. Ik ga gewoon in de rij staan en ik koop de foto ook nog, een heel leuk souvenirtje. Aan het eind van de rondtour is er nog een 3 minuten durende film, gemaakt door kunstenaars, die gebaseerd op de kunstwerken van Gaudi een animatie hebben gemaakt over de ‘binnenkant van zijn brein’. Hahaha ik hoop niet echt dat zijn hoofd zo tekeerging, maar de animatie was prachtig gemaakt. Een explosie van kleur en beweging, supermooi.

Na deze bijzondere experience pak ik de metro terug naar mijn hotel. Daar in de buurt doe ik eerst wat boodschappen want morgen staat de reis naar huis in mijn agenda. Dat wordt weer een lange reisdag die ik even moet voorbereiden.

En de rest van de dag doe ik weinig, beetje boekje lezen, beetje chillen. Gewoon lekker kalm aan.

En dan ook weer op tijd naar bed, morgen weer op tijd op.

Zo dat is vroeg! De wekker op 5 uur, een taxi om half 6 en dan een ontbijtje op het station zodat ik op tijd ben voor de trein die me eerst naar Cordoba brengt en vandaar naar Barcelona. Het is nog donker!

De treinroute gaat weer via Antequera Santa Ana….gelukkig heb ik nu 1,5 uur overstaptijd in Cordoba. Dat moet lukken, toch?

Het is prachtig om de zon te zien opkomen achter de bergkammen, het kleurt eerst rood, dan roze en tenslotte via zachtgeel naar blauw. Er staat weer een prachtig zonnige dag te beginnen hier.

We bereiken Antequera Santa Ana bijna op tijd, ben benieuwd of het volgende stuk ook zo voorspoedig gaat. Ik hoef hier nu niet over te stappen, dus ik kan lekker blijven zitten. Ik heb overigens ook het idee dat we nu in een ander type trein zitten dan op de heenweg naar Granada. Dit is niet zo’n stampende dieselmachine, maar een stuk moderner gevaarte.

En natuurlijk is de trein wel op tijd als je heul veul overstaptijd hebt, hahaha. In Cordoba neem ik dan maar een kopje koffie en koop ik alvast een salade om in de trein te kunnen lunchen, want straks maak ik weer de grote oversteek van zo’n 850 km over het Iberisch schiereiland. En daarna pak ik mijn boek er maar eens bij om de wachttijd te veraangenamen. En in de tussentijd koop ik ook vast online een ticket om morgen Casa Battlo te gaan bekijken. Ik ben gek op die GetYourGuide-app, lekker makkelijk en veilig qua betalen.

En dan mag ik weer door de check-in en instappen in coche numero 1, silla 9a. We vliegen weer laag, snelheden van ruim 250km per uur zijn heel gewoon, met uitschieters naar

300km of net iets meer. Maar af en toe staan we ook gewoon een kwartier stil omdat er een tegemoetkomende trein eerst mag. We rijden namelijk een groot deel over een stuk enkelspoor.

Het uitzicht is rustgevend en natuurlijk bekend, we gaan dezelfde weg terug.

Naast me zit een gezin met een jonge tweeling (denk ongeveer anderhalf jaar oud), ze houden de kids zoet met kinderspelletjes op de telefoon, gezellig de hele weg ‘bimiboo’ horen. Voor wie dat niet kent: het is net zo irritant als de Mario-kart geluidjes van vroeger. En ik ken nu ook bijna de Spaanstalige versie van ‘de wielen van de bus gaan rond en rond’. Hoewel ik bij ieder station hoop dat ze zullen uitstappen gaan ze gewoon de hele route mee tot Barcelona. Enne dat zoethouden werkt niet voor de volle 5,5 uur, tegen de tijd dat ze aan hun middagslaapje toe zijn krijsen de beide heertjes de coupé bij elkaar, wat zal mijn stille hotelkamer straks lekker zijn, poeh hee.

En dan kom ik weer aan in hetzelfde hotel, bovenop Barcelona Sants. Deze keer krijg ik een kamer op de eerste verdieping waardoor het uitzicht helaas een stuk minder is, maar goed ik ben toch weinig in de kamer dus allemaal prima. Na weer even geland te zijn stap ik gewoon weer de metro in en ga ik op zoek naar de levendigheid van deze mooie stad.

En jeetje wat is het levendig, ik merk dat ik echt even moet omschakelen, wat een mensen! Wat was het dan heerlijk relaxed in het verre zuiden.

Het weer is hier al heel anders en ja ik weet het, in Nederland is het herfst, hier is het nog steeds zonnig en in de zon is het warm. Maar hier waait ook een koele wind door de straten, dat geeft meteen een ander gevoel dan de warme föhn uit het zuiden. En weet je waar het warm is? In de metrogangen en -treinen, blah dat is vies warm.

Ik pak een willekeurige metro en stap uit op ‘gevoel’, als ik boven de grond kom ben ik op Rambla de Catalunya. Dat is dus niet de bekende Ramblas, maar dit is wel een heel leuke straat met zo’n passage voorzien van bomen in het midden. Ik slenter er lekker rond en dan blijkt dat ik vlakbij de Passeig de Gracia ben, die hele dure winkelstraat. Vorig jaar in de meivakantie liep ik daar veel met Maaike, leuk om ook weer even de richting van ons huisje van toen op te lopen.

Uiteindelijk zoek ik een lekker plekje om te gaan eten en daarna pak ik de metro terug naar mijn bed. Zo’n reisdag….je doet niks, maar het is toch best vermoeiend.

Morgen de laatste dag hier in Barcelona, ik ga er lekker van genieten.

Ik start met mijn treintje en ga terug naar het Alhambra, niet om nog een keer naar binnen te gaan (geen kaartje meer) maar voor een wandeling door het heerlijke bos eromheen en dan natuurlijk naar beneden. Het is er heerlijk koel en prachtig.

Beneden stap ik weer in de trein, nu naar Mirador San Cristobal en vandaar wandel ik naar Museo de caves Christomonte. Een hele klim, weer 14 verdiepingen omhoog, maar enorm de moeite waard. Als je de Zeven Zussen hebt gelezen kun je dit museum gewoon niet overslaan. Het boek Maan gaat over dit bijzondere deel van Granada. Onvoorstelbaar dat hier mensen wonen! Nou ja niet in het museum natuurlijk, maar wel in andere grotten/holen/huizen op deze heilige berg. En natuurlijk is er een hele grot gewijd aan het ontstaan van de Flamenco, de gypsies die hier terecht kwamen namen hun muziek van over de hele wereld mee en hier ontstond de officiële flamencozang en dans.

Na de wandeling terug en een lunch op alweer een leuk pleintje stap ik weer in de trein om bij Monestir La Cartuja weer uit te stappen. Die kloosters zijn prima plekken om met deze warmte te zijn. Altijd een sinaasappelboomgaard op het binnenplein en alle ruimtes zijn lekker koel door de dikke muren. Ook hier weer veel katholieke pracht en praal. En ook al is het erg overdadig, toch smul ik ervan.

Als ik weer naar buiten ga krijg ik toch een beetje een warmteclash, daarom pak ik het treintje en stap bij mijn hotel uit. Na een kleine twee uur in de airco én een gezellig facetimegesprek met het gezin van Albert, die ook in Spanje zijn, kan ik er weer tegen. Tijd om mijn gids op te zoeken voor een rondwandeling door Albaicin en Sacromonte.

We verzamelen op Plaza Nueva en gaan met een groep van 10 man op stap.

In Albaicin klimmen we omhoog, onderweg zien we veel zogenaamde Carmens. Een speciaal type huis dat in ieder geval een sinaasappel- en een citroenboom in de tuin heeft, een patio met water en dat vrijwel altijd zicht heeft op het Alhambra. Zo’n huis kost ongeveer 1 miljoen euro!
We kronkelen door de wirwar van straatjes en onze gids vertelt allerlei leuke feitjes, we komen al kronkelend uit bij het uitzichtpunt waar ik eergisteren naartoe gewandeld was en waar ik die enorm dure lunch had. We bezoeken ook de enige moskee die Granada rijk is. Enne….ik snap nu pas die granaatappel in allerlei symbolen in deze stad, als we een granaatappelboom zien vertelt onze gids namelijk dat het Spaanse woord voor granaatappel ‘granada’ is. Vandaar dat je die overal tegenkomt. Lekker suf dat ik dat nou nog niet door had.
Daarna wandelen we nog verder omhoog naar de wijk Sacromonte. Ik was natuurlijk vanmorgen al in het museum, maar nu in de avonduren lopen we langs de echte, gewoon bewoonde grotten. Of eigenlijk zijn het geen grotten, maar door mensen uitgegraven holen. Voor deze holen staan inmiddels ‘gewone’ muren. Volgens onze gids is het in deze grotwoningen constant tussen 18 en 21 graden, dat is natuurlijk geweldig in dit klimaat. In de winter wordt het hier trouwens koud, in de Sierra Nevada vlakbij kun je dan skieën. Als we weer op de terugweg naar beneden zijn, komen we langs de flamenco holen, overal hoor je muziek en zang. Er is een typische Sacramento-stijl van de flamenco, die heet Zambra. Hierbij staan de artiesten niet op een podium, maar zitten ze midden tussen het publiek. Geweldig sfeertje op deze berghelling.
Na het afscheid van de gids en de groep loop ik terug naar mijn hotel en daar begin ik maar weer met inpakken. Morgen een vroege start van de dag, dan neem ik de trein terug naar Barcelona.
Enne Loes: het is een mengeling bij het schrijven, ik heb me behoorlijk ingelezen dus ik kan veel van wat de gidsen vertellen onthouden, maar soms zoek ik een naam wel even op. Internet is geduldig he? Granada zou ik jullie overigens niet aanraden, dat is denk ik niet te doen met al die trappen, hellingen en cobblestones.

En toen was het toch 9 uur, blij dat ik vroeg op stap ben gegaan. Sowieso fijn want het is nu nog heel goed te doen met de temperatuur, de zon is nog niet boven de huizen. En het is weer een flinke klim, het is qua afstand maar 3km, maar volgens mijn bewegingsappje maar liefst 16 verdiepingen omhoog. Gelukkig vind ik mijn gids snel en krijg ik mijn oortje in. Nu eerst even zitten en bijkomen, de tour duurt 3 uur, dus ik heb de energie nog nodig.

We gaan met een groep van 8 op stap, een Texaans stel, een Roemeens gezin en ik. Daniël is onze gids en deze doet het goed zeg. Veel informatie en op een lekker rustig tempo. De kinderen van het Roemeense gezin zijn snel verveeld, maar hij blijft kalm en professioneel zijn verhaal doen.

Hij laat ons alle onderdelen van El Alhambra zien en vertelt veel over de bewoners en de geschiedenis. Het verhaal is eigenlijk niet anders dan in Cordoba en Sevilla. Eerst was er de Moorse/Arabische bezetting (na de Romeinen natuurlijk en al die andere bezetters) en in 1492 (het jaar dat Columbus Amerika ontdekte) veroverden de Castillaanse Katholieken het Iberisch schiereiland, waarbij Granada als laatste werd veroverd. Simpelweg omdat het Alhambra een onmogelijk te veroveren paleis/fort/kasteel was. Uiteindelijk werd de sleutel van het Alhambra toch overhandigd aan Isabella en Fernando.

We beginnen in de Jardines de Generalife, de prachtige tuinen rondom het zomerpaleis. Zo bijzonder om te zien hoe ze ervoor zorgen dat het water vanuit de bergen altijd beschikbaar is voor de planten en dat de tuin dus een groene oase is. Er is zelfs een moestuin die het goed doet in de hitte hier. Iedere patio heeft ook hier een fontein of een vijver, met rustig kabbelend water. De fonteinen die echt water spuiten zijn volgens Daniël niet Moors maar dateren van de katholieke tijd. Door al dat water en het groen van de tuinen was dit natuurlijk een goede plek om de hete zomer door te brengen. Ook het zomerpaleis zelf mogen we bekijken, ik houd ervan.

Daarna bezoeken we de Medina, de stad waar de inwoners van El Alhambra woonden. Dit complex is namelijk niet alleen een paleis en een fort, in de Moorse tijd was het een complete stad. De huizen zien er klein uit, maar hadden wel twee verdiepingen. En allemaal een patio met water.

Dan komen we aan bij het paleis van Charles V, maar dat is een beetje een gek verhaal. Er staat een fantastisch gebouw met een groot rond midden terrein. Maar dat middendeel had voorzien moeten worden van rijke decoraties en een dak. Maar Charles raakte door zijn geld heen en besloot zich te vestigen in Madrid. Het paleis hier in Alhambra is nooit afgemaakt.

De Alcazaba, het deel waar we dan aankomen, is het militaire gebied. Voorzien van dubbele muren en verdedigingstorens. We klimmen helemaal naar boven, daar waar de vlaggen uithangen, en hebben vanaf daar een prachtig uitzicht over Grenada en de Sierra Nevada. Ik zie het terras waar ik gisteren lunchte nu vanaf deze kant.

Tot slot gaan we het Nazar Palace in, waar we 3 verschillende delen bekijken. We beginnen met het Mexuar het deel waar recht werd gesproken. Dan gaan we naar de Comareszaal, het officiële hof, waar de ontvangsten waren. Daarna komen we in het privé deel van de koninklijke familie van destijds. Daar is onder andere de Leeuwenzaal, waar de harem van de emir of sultan woonde. We zien prachtig versierde plafonds, de koninklijke baden en alweer prachtige patio’s. Wat is het supermooi hier! Dit is wel de kers op de Alhambra-taart hoor. In die koninklijke baden trouwens was op de 1e verdieping plaats voor muzikanten die het baden van de koning en koningin begeleidden met mooie muziek. Deze muzikanten werden speciaal geselecteerd: ze moesten natuurlijk prachtig muziek kunnen maken. Maar ze moesten ook blind zijn, want stel je voor dat ze de koning of de koningin in zijn of haar blootje in bad zouden kunnen zien. Raar volk hoor!

Vandaag ben ik blij dat het laagseizoen is, het is niet overbevolkt in het Alhambra zodat we alle tijd hebben om lekker rond te kijken en foto’s te maken. Ook ben ik blij dat ik gekozen heb voor een tour met gids, je ziet toch net iets meer met alle verhalen die hij vertelt.

Aan het eind van de tour ga ik met het Texaanse koppel nog even het museum in en daarna lopen we gedrieën terug naar beneden naar het stadscentrum. Daar scheiden onze wegen en zoek ik een plekje voor de lunch. Waar ik overigens mijn Chinese treingenoot nog tegenkom.

Daarna stap ik weer eens in een hop-on-hop-off, hier is dat een treintje. Dit kan ik ook morgen nog gebruiken op mijn laatste Granada dag. Als ik zie dat de thermometer de 40 graden weer raakt vind ik het tijd voor mijn siësta en hop ik vlakbij mijn hotel off. Lekker zo’n treintje.

Als de echte warmte over is stap ik nog een keer in en laat me naar de Plaza Nueva brengen, vanaf daar slenter ik terug naar de kathedraal, via allerlei leuke straatjes. En op de Plaza de Bib-Rambla, naast die leuke Alcaiceria-markt zoek ik een lekker terrasje uit om wat te eten.

Dat was een welbestede dag, enne…..dat Alhambra…..ik wil nog wel een keer. Wat een pracht en wat is het veel om in 1x in je op te nemen.

Ontbijt is wel een beetje gek hier….er is 1 ronde tafel waar wat spullen opstaan, als een soort buffet. Ik moet gaan zitten aan een tafel en wachten…en dan komt er een meneer vragen of je koffie en toast wilt. Gelukkig is het verder hoewel eenvoudig toch ook prima. Ik ga van het ene uiterste in het andere wat het ontbijt en wat het hotel betreft.

Vandaag een dag zonder ‘afspraken’ in Granada, dus heb ik me voorgenomen één deel van de stad te doen. De andere twee dagen doe ik dan andere delen.

Ik begin met een wandeling naar het Klooster van San Jeronimo, dat ligt vlak achter mijn hotel en is een mooi plekje met een mooie kerk. Gebouwd in 1504, in opdracht van het katholieke koningspaar. En Jeronimo is hetzelfde als Hieronymus, de patroonheilige van dit klooster van Augustijnen.

Daarna loop ik verder, ik wil naar de Muralla, de oude stadsmuur. Eerst loop ik langs de Jardin del Trionfo en daarna neem ik een verkeerde afslag en kom ik in de wirwar van straatjes helemaal verkeerd uit. Nou dan toch maar de google-maps aan en op de navigatie lopen. En dan kom ik er toch. Dit oude stadsdeel ligt op nogal heuvelachtig terrein en de krokelende straatjes zijn ook vaak gewoon trappen, poeh hee, wat een klim. En ik maar denken dat het in Ronda heuvelachtig was. Eerst maar eens een bakkie koffie als ik boven ben.

En daar zie ik op mijn kaartje dat ik vlakbij Mirador de San Nicolas ben. Nou dan loop ik nog maar even verder omhoog. En dat loont de moeite, bij het mirador heb je een prachtig uitzicht op Alhambra, mijn eerste blik op dit wereldwonder, wauw!

Ik kan er niet zo goed wegkomen en besluit op een terras/balkon daar te lunchen. Gewoon met uitzicht op het prachtige Alhambra. Ik schrik me een hoedje als ik de menukaart zie, maar goed…..ik ga gewoon voor de meest luxe lunch van deze reis. Lekkere manchegokaas en Ibericoham. De duurste tapas die je kunt eten, hahaha.

Daarna wil ik terug naar de stad, dus loop ik naar beneden. Ik loop via een Marokkaans aandoend straatje dat blijkt de bekende Alcaiceria te zijn. Het is me hier nu te warm, maar ik ga vanavond of morgenavond zeker even terug, het ziet er leuk uit hier.

Op mijn weg naar de siësta in het hotel loop ik nog wel even bij de Catedral de Granada naar binnen, alweer een mooie kerk waar je zelfs via een app een audiotour krijgt. En ook hier weer zeer veel madonnabeelden te zien. Prachtig.

En na die siësta loop ik meteen maar even terug naar de Alcaiceria, wat is het leuk hier. Het voelt alsof ik weer even terug ben in Istanboel, al die kleuren en al die lichtjes, geweldig!

Na een snelle salade (de rijst van gisteren was duidelijk geen goed suiker-idee, vannacht kreeg ik allemaal alarmen via het dopje op mijn arm dat het level veul te hoog was) in het hotelrestaurant, nou ja op het terras dan, loop ik via de Carrefour rechtstreeks naar mijn kamer. Morgen heb ik al vroeg, om 9.00 uur, een date bij het Alhambra. Hoewel dat ook 12.00 uur kan zijn, dat is niet helemaal duidelijk. Ik had namelijk een afspraak om 10 uur, maar die werd verzet naar 9 uur. Maar toen kreeg ik appjes of ik eventueel ook om 12 uur zou willen. Maar na mijn reactie daarop heb ik nooit meer vernomen wat het nou precies wordt. Dus ik zorg maar dat ik er om 9 uur ben, dan komt het zeker goed.

Welterusten

Zo’n reisdag is toch vooral (af)wachten. Allereerst wachten op de trein in Ronda die ruim 20 minuten later aankomt dan gepland. En omdat ik in Antequera Santa Ana 19 minuten heb om over te stappen op de trein naar Granada is het afwachten of ik die ga halen.

En natuurlijk gaat dat mis, de vertraging wordt alleen maar groter. De trein heeft echt moeite met de bergen. En op het station van Antequera Santa Ana breekt dan paniek uit, hahaha. Twee Renfe-dames proberen orde te scheppen in de chaos van roepende en boze reizigers. Het gaat er met een behoorlijk Zuid Europees temperament aan toe. De dames delen de groep in tweeën: een groep die naar Madrid moet, die worden eerst geholpen omdat die trein al eerder gaat. De andere groep wil naar Granada en moet even wachten. En dan zijn er ook nog een paar Spaanse dames die een klachtenformulier willen en dat ter plekke gaan invullen, arme Renfe-dames. Als ik eindelijk aan de beurt ben blijk ik nog een keer in een andere wachtrij te moeten omdat ik niet één kaartje heb van Ronda naar Granada, maar twee aparte kaartjes met de tussenstop in deze plaats, samen met een aantal andere niet-Spaanse reizigers. Maar gelukkig is er ook voor ons plek in de volgende trein, die echter pas over 2 uur vertrekt. Het spoornet in Spanje is niet zo druk bezet. Dus wachten dan maar weer. Het station van Antequera Santa Ana heeft geen voorzieningen, daarom ben ik blij dat ik vanmorgen toch nog even langs de Carrefour ben gelopen en dat ik iets te eten bij me heb.

Ondertussen raak ik in gesprek met een Koreaanse meneer en een Chinese mevrouw, die laatste blijkt leerkracht te zijn, je komt die leerkrachten ook overal tegen. Ze was van plan om 40 dagen (lange vakanties in het onderwijs) te reizen door Portugal, Spanje en Griekenland. Helaas heeft ze gisteren te horen gekregen dat ze ‘door een situatie in haar thuisland’ eerder naar huis moet. Ze blijft twee dagen in Granada en gaat dan via Barcelona terug naar China. Sneu voor haar, maar we maken de wachttijd al kletsend met zijn drieën wel wat aangenamer.

En dan kom ik natuurlijk toch gewoon in Granada aan, wat later dan gepland maar nog steeds voor dinner-time. Dus helemaal prima. Ook hier neem ik, in navolging van de tips in mijn reispapieren, een taxi naar het hotel. Dit is weer heel anders dan alle vorige en hier mag ik 4 nachten blijven. Dus nu pak ik de rugzak eens helemaal uit om alles weer even te kunnen organiseren. En om te bekijken of ik nog genoeg schone kleren heb voor de rest van de reis.

En natuurlijk ga ik ‘nadat ik geland ben’ nog even stad in. Oei, dit is weer wat anders dan Ronda hoor! Een echte grote stad, inclusief groepen (dronken) mannen die een vrijgezellenfeest vieren. Maar goed, over twee dagen weet ik ook hier weer de weg. Met het kaartje dat ik van de hotel-mevrouw kreeg begin ik alvast aan een korte verkenning. Èn natuurlijk een een diner. Na al die tapas van de afgelopen dagen neem ik nu maar eens een paella. En omdat ik behoefte heb aan groente neem ik een vlees/groente versie, hahaha ik telde 6 bonen, 4 stukjes paprika, 4 kipdrumsticks en vooral veel rijst. Maar ach, het kost hier allemaal niets en het was ook nog eens lekker. Helemaal goed.

Morgen verder op pad in deze mooie, grote stad.

Ik heb het even opgezocht, want mijn luxe hotel is wel heel bijzonder. Het is een parador, en dat blijkt een luxueus staatshotel op een mooie locatie te zijn. Paradores zijn gevestigd in monumentale panden die tot het Spaanse erfgoed behoren. Het is gewoon prachtig!

Maaike je zou gek worden van me vandaag, musea, kerken en hoogtes, echt iets voor jou.

Ik ga eerst een stuk lopen aan de rand van de klif. Ik heb geen hoogtevrees, maar wil me hier soms gewoon toch vasthouden, wat een diepte!

Daarna loop ik binnen in het museo Plaza de Tores, de stierenvechtersarena. Best interessant om de geschiedenis te zien en te lezen. Als je geinteresseerd bent: op 1 september om 18.00 uur is het volgende gevecht. Ik hoef niet persé.

Ook hier komt de Duke of Montpensier en zijn vrouw Maria Luisa (die van het park in Sevilla) volop in de verhalen voor. En ook hier de verhalen van de Moorse bezetting en daarna de overwinning door de Katholieke Castillanen. Het is duidelijk dat Andalusië veel verschillende bevolkingen heeft gekend en dat dit invloed heeft op de gebouwen en de cultuur.

Ik leer ook dat hier de tweede Spaanse rijschool van Europa werd geopend. Wenen was natuurlijk de eerste. En daar was ik in april met Silvia.

Ik koop een kaartje om ín de Puenta Nuevo te kunnen kijken, daar is een kleine tentoonstelling over de bouw van de brug en de ontwikkeling van Ronda. Niet heel spectaculair, behalve als je bedenkt hoelang het geleden is dat deze brug gebouwd is (halverwege de 18e eeuw) In een tijd zonder alle hulpmiddelen die we tegenwoordig hebben.

Daarna loop ik naar Casa Don Bosco, een prachtig stadspaleis dat na de dood van de aristocratische eigenaren werd geschonken aan de orde van de Salesianen. Wat een prachtig huis, met de allermooiste tuin die ik tot nu toe zag én met een fabelachtig uitzicht op de brug. Het kaartje voor dit museum koop ik bij een Nederlandse mevrouw die me meteen herkent als landgenoot. Zij is getrouwd met een Spanjaard en werkt op deze prachtige plek.

En tot slot van deze wandelochtend loop ik naar de Iglesia Santa Maria de Major. Olga en ik hebben de gewoonte ontwikkeld om elkaar foto’s te sturen als we een mooi Mariabeeld zien. Maar @Olga, ik kan je foto’s blijven sturen van Maria, het zijn er zoveel!!! Dit is alweer een mooie kerk, wat een prachtige beelden hebben ze hier. Je kunt ook helemaal naar boven klimmen en dan kom je op een ieniemini balkonnetje helemaal boven in de kerk terecht, nogmaals ik heb geen hoogtevrees, maar ik houd me toch maar vast aan het hekje.

Het blijft vandaag onder de 35 graden én dit hotel heeft een lekkere tuin met verkoelend zwembad. De middag breng ik daarom door aan de rand van en in het zwembad, wat een heerlijke plek is dit!