Dinsdag, in Yekaterinenburg met Elena (ja, alweer, maar niet dezelfde als in Moskou) op pad om de stad te bekijken. Bij mijn aankomstmaandag vond ik het geen mooie stad, echt communistische stijl en veel verloederde gebouwen, dus ik ben benieuwd of er hier wel iets te zien is. Elena is een schat van een gids, een meid van 24, die 4 talen spreekt en ook goed verstaanbaar Engels. We gingen te voet op pad, want ook hier zit ik in het midden van de stad. Het eerste plein waar ze me mee naartoe bracht was het plein met de Zwarte Tulp, een monument voor de slachtoffers in het Russische leger in de oorlogen na de Tweede Wereldoorlog, die ze hier trouwens The Great Patriatic War noemen. De Zwarte Tulp is dus voor de lokale slachtoffers in onder andere Afghanistan. Het mooie van dit monument vind ik dat het is gemaakt samen met de moeders van deze slachtoffers. Er ligt een indrukwekkend aantal bloemen en het monument is mooi. Het heet de Zwarte Tulp, omdat de helikopter die de slachtoffers van het strijdveld ophaalde de Zwarte Tulp werd genoemd.

Na dit eerste indrukwekkende stukje gingen we door naar de Bloedkathedraal, de kerk die is gebouwd op de plek waar de Romanovs zijn gedood. Een prachtige, met veel goud ingelegde kathedraal met wel honderden afbeeldingen van de familie. Binnen de in de kathedraal moest ik een hoofddoek op (alsof ik de moskee weer in ging, Ronald) en kwamen we in het kerkelijke deel. Nu begreep ik de hoofddoek want er was een dienst aan de gang. Bijzonder om live zo'n viering mee te maken hoor, veel zingen en zoals ik al eerder zei, veel kruisjes slaan. We hebben hier wat iconen bekeken en daarna gingen we naar de kelder en dat is de plaats van de executie. Een bijzondere ervaring om daar rond te lopen. Je wordt gek van de iconen van 'The Royal Family' zoals ze het hier noemen, maar toch ook erg indrukwekkend. Morgen ga ik ook hier weer even terug om op mijn gemakkie alles nog een keer te bekijken en foto's te maken.

Na deze bezichtiging hebben we een wandeling gemaakt door Yekaterinenburg en ik weet nu alles over de historie van deze stad en wat er te zien is. Elena is een erg trotse Russische die veel van Yekaterinenburg houdt, superleuk om haar heel enthousiast te horen vertellen. De stad is in opdracht van Peter de Grote (daar is ie weer!) gebouwd, met het doel hier de industrie te vestigen die hij nodig had om zijn rijk op te bouwen. Nog altijd is Yekaterinenburg een grote industriestad. Uit de nabij gelegen Oeral worden ijzererts en diverse mineralen gewonnen. In de stad zijn grote ijzer verwerkende fabrieken en in de Stalin-tijd werd hier alles gemaakt wat hij nodig had aan tanks en dergelijke. Door de aanwezigheid van de mineralen is het een rijke stad op het randje van Siberië. Er is hier geen sprake van werkloosheid. Het inkomen is lager dan in Moskou, maar het levensonderhoud is ook goedkoper.

Na de lunch, die we samen hebben genuttigd, zijn we weer op weg gegaan, nu met de auto want de doelen van vanmiddag liggen wat verder weg. De eerste stop was bij een ander herdenkingsmonument. Nu voor de slachtoffers van de Goelags van Stalin. Een sobere plek langs de snelweg met muren met de slachtoffers erop uit de regio rond Yekaterinenburg. Onvoorstelbaar hoeveel namen erop stonden, allemaal van jonge mensen en volgens Elena, allemaal jonge mensen met ‘brains'. Stalin wilde zijn rijk bouwen voor de arbeidersklasse en kon daarbij de intelligente, hoog opgeleide mensen met een eigen mening niet gebruiken. Zij werden allemaal naar de kampen in Siberië gestuurd en veel van hen kwamen nooit meer terug. Ongelooflijk zoveel mensen! En dan te bedenken dat dit alleen nog maar namen zijn van mensen uit deze regio. Indrukwekkend..... Soms wordt je even stil tijdens zo'n reis.

Daarna stond er een vrolijker onderwerp op de planning: de Europees/Aziatische grens. Op deze plek ben ik de grens tussen de twee continenten officieel overgestoken. Ik heb op aanwijzingen van Elena allerlei rituelen uitgevoerd, waardoor al mijn wensen uitkomen..... Ik heb zelfs een officieel certificaat gekregen dat ik deze grens gepasseerd ben op mijn reis langs de Trans Siberische spoorlijn en we hebben champagne gedronken om het te vieren. Superleuke ervaring!

En daarna weer verder naar het klooster waar de lichamen van de Romanovs in eerste instantie zijn ‘gedumpt'. De Russische kerk en daarmee ook de Russische overheid willen dit markeren als de plek waar ze ook zijn gevonden. Het is een klooster dat door monniken wordt bewoond. Er is een ‘hotel' voor pelgrims en het is natuurlijk ook Russisch Orthodox. Dus ook hier moest een hoofddoek op, maar omdat vrouwen hier ook geen lange broek mogen dragen (wat wij allebei deden) moest hier ook nog een soort van ‘overrok' om de middel worden geslagen en zo verkleed gingen we het klooster in. Op het complex staan verschillende houten kerken, ieder ter aanbidding van een andere heilige die gerelateerd is aan iemand van de Romanovs. Iedere kerk is voorzien van die gouden bollen op de daken en voor de bouw van de kerken is alleen hout gebruikt, er zitten dus geen spijkers in. Bekijk op de foto's maar eens hoe knap dat is. Het was in een prachtig park midden in het bos gelegen en op een bankje in dat park heb ik een hele tijd met Elena zitten kletsen over geloof en gebruiken in onze beider landen. Ze heeft verteld over haar Parijse verloofde en we hebben de politiek besproken, of Europa nou wel zo goed is enzovoort-enzovoort-enzovoort. Superboeiend om meer te horen dan alleen maar de toeristische praatjes. Elena is duidelijk van een andere generatie dan de eerste twee gidsen, ze is erg geïnteresseerd in het leven in het westen en ze zei meerdere malen dat ze zich een wereldburger voelde. Ze ziet allerlei kansen nu de grenzen van Rusland open zijn. Ze is van plan om volgend jaar met haar Franse verloofde te trouwen en zal dan 'ergens in de wereld' gaan wonen, want hij maakt carrière als diplomaat. Leuk om het verschil tussen de generaties te bemerken.
Na het vertrek uit dit klooster zijn we nog langs de plek gegaan waar volgens de historici de lichamen daadwerkelijk zijn gevonden en geïdentificeerd. Een heel sobere plek in het bos, ongeveer een kilometer van het klooster. Er is geen echt herdenkingsmonument, nogmaals omdat de kerk niet wil erkennen dat ze hier daadwerkelijk zijn gevonden, maar het is in al zijn soberheid misschien nog wel indrukwekkender dan wanneer er een heel circus omheen gebouwd zou worden.

Na dit laatste bezoek was de excursie dag teneinde en reden we terug naar Yekaterinenburg.

En op woensdag heb ik lekker rustig aan gedaan, eerst uitgeslapen en genoten van een ontbijtje in mijn eigen huissie. Daarna opnieuw de stad in, het is vandaag prachtig weer. Ik heb vooral genoten van het straatbeeld en veel foto´s gemaakt van mooie auto´s. Ook van veel gebouwen uit de Sovjet tijd en het bijzondere openbaar vervoer. Nu is het hier eind van de middag en zit ik weer in mijn appartementje om mijn verhaal te schrijven. Ondertussen de tv aan om OS2012 te kijken, best lekker even rustig aan doen.

Zoals gezegd, de stad is niet echt mooi, het staat vol met van die oude Sovjet gebouwen, die in zeer slechte staat zijn. Daar tussen staan dan volledig willekeurig ineens splinternieuwe bedrijven. Ook hier heel brede straten en verschrikkelijk veel auto's. Er zijnnauwelijks echte parkeerplaatsen, maar parkeren mag overal en dat doen ze dus ook. Verder heeft er nog niemand nagedacht over 'regeltjes' voor deimmense hoeveelheid reclame-uitingen, dus het straatbeeld isbehoorlijk rommelig.

Het appartement was een belevenis op zich, uiteindelijk was het toch wel prettig om even in een soort van ‘gewoon huis' te verblijven in plaats van in hotels. Het verhaal van de Romanovs, die met zijn zevenen zijn omgebracht door de Bolsewieken, is indrukwekkend en ontroerend. De monumenten voor de oorlogsslachtoffers en de Goelag-slachtoffers zijn dat ook. Dit alles en de kennismaking en de superleuke gesprekken die ik met Elena heb gevoerd maken dit uitstapje uit de trein toch zeer de moeite waard.

Dit is alweer het einde van mijn verblijf hier in de Oeral. Ook hier weer genoten, nu word ik vanavond weer opgehaald voor de volgende en voor mij de langste etappe in de trein. Wel bijzonder want ik stap vannacht terug in de tijd. Op 2 augustus vertrekt de trein uit Yekaterinburghet isdan 01.15 uur, maar in de trein stap ik terug naar 1 augustus. In de trein wordt namelijk altijd Moskou tijd gehanteerd en dan is het weer 23.15 uur!

Vanaf nu gaat het even duren voor jullie weer van mij horen. De eerstkomende 3 dagen zit ik in de trein, daarna ben ik twee dagen in Terelj National Park in Mongolië, ik ga daar wandelen en zal in een Ger overnachten, ik verwacht dat daar geen Internet is, hihi. Pas op 7 augustus ben ik weer in een hotel, dan in Ulaan Baatar, daar ben ik ook twee dagen en hoop ik weer toegang tot het Internet te hebben, maar ik zal mijn verhalen in de tussentijd bijhouden hoor.

Dus Dobre Vetsjer en tot later.

(Oh ja, nu ik hier bijna vertrek durf ik ook de foto's van mijn voordeur wel te laten zien.)