De trein etappe 3

In Yekaterinenburg werd ik ´s avonds laat weeer opgehaald door de directeur van de tourist agency, hij bracht me weer naar het station. Hier geen service tot in de trein, op het stationsplein legde hij me uit hoe het electronische bord werkte en toen zette hij mijn tassen uit de auto en vertrok, beetje jammer! Op zich was het bord wel heel duidelijk, helaas viel het 4 minuten voor mijn trein zou aankomen uit en toen gingen ze omroepen op welk perron de trein zou aankomen, ja uhm.... Gelukkig was er een erg lieve dame in een kiosk die voor mij heeft uitgezocht op welk perron ik moest zijn en zo kwam het allemaal toch weer goed. De trein arriveerde en het bleek een chinees exemplaar te zijn dat de hele route naar Beijing doet. Nou jongens het was een gruwel, wat een verschrikkelijk smerige trein! De provodnici in deze trein zijn Chinees, maar ze doen niets anders dan de deur open doen en weer op slot en verder zorgen ze vooral voor hun eigen eten. Door de Russische provodnici werd er 's morgens gestofzuigd en werd het toilet regelmatig schoongemaakt, hier niets van dat alles. Ik kwam erachter dat je maar het best direct na een stop op een van de stations naar het toilet kon gaan, want dan was het helemaal doorgespoten. De hygienedoekjes en ontsmettingsmiddelen zijn dus niet voor niets mee!
Voordeel was dan weer dat ik hier een heel groot deel van de reis een coupe voor mij alleen had, dus ik kon rustig de deur op slot doen en me omkleden in de coupe, in plaats van in het toilet. Want in dat toilet wilde je zo min mogelijk komen. Mijn buren in deze trein waren 5 Noren en 2 Zweden die toevallig in hetzelfde treinstel terecht gekomen waren, maar die elkaar erg goed ‘verstonden'. Op de avond dat ik instapte waren ze allemaal behoorlijk dronken. Dus leek het even een heel vervelende treinreis te worden, maar uiteindelijk heb ik maar een biertje meegedronken in de restauratiewagen en daarna waren we dikke vriendjes, Het voordeel van de coupe alleen was dat ik de deur dichtdeed als ik geen zin had in mensen, en als ik daar wel zin in had zette ik de deur weer open en dan kwam er altijd wel iemand een praatje maken. In de restauratiewagen heb ik ook nog allerlei mensen uit allerlei landen gesproken, super leuk om al die reisverhalen uit te wisselen. Twee dames uit Hongkong die in Engeland op familiebezoek waren geweest, een Russisch stel dat al eens in Amsterdam een broodje haring had gegeten en daar erg enthousiast over was, een Zwitsers meisje dat echt op de bonnefooi rondreist door Rusland. Erg interessant.
In Irkoetsk zijn mijn Scandinavische vrienden uitgestapt,wel na het maken van afspraken voor een reisje naar Noorwegen en Zweden natuurlijk! En in Irkoetsk stroomde de trein vol met Nederlanders. Er kwamen er ook twee in mijn coupe bij, dus het was gedaan met de privacy. Sharon en Patrick komen uit Purmerend en reizen de rest van de trip ongeveer de zelfde route als ik. Dat doen trouwens alle Nederlanders die ingestapt zijn. Ze hebben ook allemaal de Tiara reis geboekt, dus ik ben vanaf nu niet meer alleen op weg.

De route van deze 3 dagen in de trein was de volgende: Tyumen-Ishim-Omsk-Balabinsk-Novosibirsk-Taiga-Malinsk-Krasnoyarsk-Ilanskaya-Nishne Udinsk-Zima- Irkutsk-Slyudyanka. Er waren dus veel stops en op bijna alle stations waren weer Babushka's aanwezig. Soms met een heel uitgebreid assortiment, soms wat minder.

Het landschap is enorm veranderd, van de berkenbossen na Moskou hebben we nu enorme graanvelden gezien, heel brede rivieren, mooie bergketens en ook veel industrie (houtverwerking en mijnen). Het lijkt of je 50 jaar teruggaat in de tijd, je ziet hooiwagens die met de hand worden geladen, ruiters die de koeien weiden. Ook weer veel kleine dorpjes met groene of blauwe huizen, en vaak met een kerk met gouden koepel, zoals overal. De mensen hebben allemaal een terreintje rond hun huis waar ze vooral aardappels kweken, deze staan binnen omheiningen. Daarbuiten lopen de koeien en de paarden. Je kunt hier dus echt spreken van scharrelkoeien, jeetje wat hebben die beesten een ruimte!
Maar het leven lijkt hier enorm hard te zijn, mensen zorgen voor zichzelf en moeten in de zomer de voorraad voor de winter binnenhalen. Met mijn Zweedse vriend hebben we het leven hier uitgebreid ‘befilosofeerd' en we hebben de conclusie getrokken dat we in enorme rijkdom leven in onze Westerse wereld. Je gaat je gewoon schamen voor onze jacht naar meer-meer-meer. Hier is het belangrijk dat iets werkt en hoe het er dan uitziet is niet van belang. Je wordt wel een beetje nederig van het zien van zoveel ‘armoede'.

Bij de grensovergang uit Rusland hebben we ruim 4,5 uur moeten wachten. Wat ze allemaal doen in die douanekantoren is mij niet duidelijk, maar lang duurt het. Ze nemen alle paspoorten mee, dan blijven ze dus heel lang weg en mag je op het perron rondlopen. Dan op enig moment moet je terug in de trein, krijg je je paspoort terug en dan komt er een soort van ontzettend booskijkende militair nog je coupe bekijken.

Daarna gingen we het niemandsland in en na een uur rijden kwamen we bij de Mongoolse grens aan waar het hele spelletje nog een keer werd gespeeld. Hier moesten we echter in de trein blijven en we moesten de gordijnen dichtdoen. Gelukkig duurde het hier slechts 1,5 uur en mochten we daarna verder Mongolie in.

En wat een ander land. Na de grensovergang zijn we meteen gaan slapen, maar toen we vanmorgen wakker werden zagen we een enorm leeg land. Het is prachtig groen, de heuvels zijn bedekt met gras en je zier er nauwelijks bomen. Af en toe zie je een groepje Gers en dan weet je dat er in de buurt ook wat vee rondloopt. Verder is het leeg! Wat een ruimte.

De aankomst in Ulaan Baatar is indrukwekkend, ik weet nog niet hoe ik de stad moet omschrijven, maar dat komt van de week wel als ik er twee dagen doorbreng. We werden met de hele groep Nederlanders opgehaald met een bus en direct naar een bank gebracht om geld te wisselen. Je voelt je hier rijk hoor! 1 Euro is 1600 Tygruk.... Na het geld wisselen werden we naar het Ovootel Hotel gebracht en daar kregen we een ontbijt. Eén grote tafel gedekt voor 19 Nederlandse gasten, grappig en gezellig.
Daarna werd de groep gesplitst. Een aantal gaat in Mongolië iets anders doen, maar met een groep van 15 mensen zijn we nu aangekomen in het Ger tentenkamp van Tiara. Ik heb voorlopig een Ger voor mezelf alleen, dus lekker luxe. De Gers zijn prachtig, al het houtwerk is helemaal beschilderd in mooie kleuren. Er staan 4 bedden, 4 hele kleine stoeltjes en een kachel. Ondanks dat het buiten warm is, is het hier binnen heerlijk koel. Straks om 13.00 uur is de lunch, daarna een middagje relaxen denk ik en dan morgen een wandeltocht onder begeleiding van een gids.