Na de lunch, die we weer gezamenlijk hebben genoten in het restaurant van het Ger kamp, ben ik samen met twee andere Nederlanders naar het museum van Dhengis Khan geweest. Wat een trip! We gingen met een auto van één van de mensen van het Ger kamp, zo´n autobusje voor 8 personen, maar dan oeroud. Dat is maar goed ook, want de wegen zijn hier erbarmelijk slecht. We hebben alleen van de rit naar het museum al genoten. Onze chauffeur, een echte Mongoliër, weet alle binnenwegen en nam die dan ook. Het eerste stuk ging nog over asfalt, maar ook daar moet je je niet teveel bij voorstellen hoor, het is slecht en vol kuilen en gaten. Toen over de binnenwegen en dat zijn eigenlijk karrensporen, we hebben gehobbeld en ons helemaal gek gelachen om alle capriolen die iedereen hier met zijn auto uithaalt. Om de kuilen te ontwijken gaan ze soms maar door het gras langs de weg, of ze rijden helemaal links van het pad, dan komen er dus gewoon auto´s recht op elkaar af en wie de meeste moed heeft kan op de weg blijven, de ander gaat ernaast. Superleuk, maar achtbanen in de Efteling hoeven dit jaar niet meer. Toen het museum; er staat een gigantisch groot beeld van Djengis Khan midden in het land, het beeld is 40 mtr hoog en staat bovenop het museum dat erbij hoort. Zoals gezegd zijn hier nauwelijks bomen en het land is helemaal kaal. Je ziet dat beeld dus al van heel ver glinsteren in de zon, want het is van staal gemaakt. Het museum was interessant, weer een beetje geleerd over de geschiedenis van Mongolië. In het museum waren allemaal voorwerpen te zien uit de bronstijd en de ijzertijd, toen Mongolië een groot imperium was. Prachtig om te zien. Daarna konden we nog het hoofd van het paard beklimmen en vandaar had je een prachtig uitzicht op de omgeving. Beneden hebben we ons toen nog gekleed in oude Mongoolse gewaden en hebben we daar foto´s van laten maken door onze gids/chauffeur. Het was een heel ander museum dan je zou verwachten, erg leuk om te bezoeken.

Na dit uitje de rest van de middag geluierd en samen het diner gegeten. Na een gezellige avond met een heel stel mensen rond een kampvuur heb ik heerlijk geslapen in de Ger. Helaas heb ik de wolven niet gehoord vannacht.

Maandagmorgen na het wakker worden de Ger uit en ineens zijn we omgeven door allemaal koeien en een paar geiten die hier gewoon tussen de tenten komen grazen. Gisterenavond had ik al van de mevrouw van het tentenkamp gehoord dat vee hier helemaal vrij is. Er zijn geen hekken en ze grazen waar ze willen. Een mooi leven dus voor de beesten. Ik heb een tijdje op het trappetje van mijn Ger zitten genieten van het uitzicht, iedereen sliep nog, dus het was helemaal stil. Ik heb nooit geweten dat grazende koeien zoveel geluid maken bij het eten.
Na het ontbijt stond er een jak-wagen voor ons klaar en zijn met een groep van 10 man een wandeling gaan maken door het national park Terelj. De tassen werden vastgebonden op de wagen en met de jak voorop vertrokken we de bergen in. Het is jammer om te zien dat in dit park zoveel Ger-tentenkampen verschijnen, het doet bijna niet meer onder voor de Franse kust aan de Atlantische oceaan. Uiteraard doen we daar zelf ook aan mee, maar het zien van al de bouwplekken waar nog meer tentenkampen komen geeft wel aan dat dit land er over 5 jaar heel anders uit zal zien, Maar wat een prachtige natuur! Er zijn erg veel mooie bloemen op de bergen te vinden, sommige stukken zijn helemaal blauw van de riddersporen en er groeit hier zelfs edelweiss in overvloed. We hebben ook verschillende roofvogels gezien, een wauw en een arend onder andere. En er zijn hier ook raven, supergrote kraaien, zeg maar. We zijn geklommen naar 1580 meter hoogte, mooi!!

Er was wel een klein probleempje..... bij het beklimmen van de laatste heuvel wilde de jak niet meer verder en toen de Mongoolse jongens die hem stuurden hem aanspoorden om verder te gaan brak hij los en ging hij er volledig op hol vandoor, met de kar met onze spullen terug naar het dal. Daar gingen onze tassen. Best eng want daar zit je paspoort, je geld en alles in! Gelukkig was het touw waarmee de tassen bij elkaar werden gehouden niet zo goed vastgezet, dus één voor één vielen ze er allemaal af. Over een lengte van ongeveer een kilometer naar beneden lagen onze spullen dus verspreid over de vlakte. Gelukkig zat mijn tas dicht, hij is wel beschadigd, maar ik hoop hem nog te kunnen gebruiken tot thuis. Van een meisje uit de groep hebben we een deel van haar camera niet terug kunnen vinden helaas. We zijn allemaal goed verzekerd dus dat komt wel goed. Eén van de jongens van de jak-wagen had zijn hand wel bezeerd, maar verzorging wilde hij niet. Toen alles weer bij elkaar was gezocht, gingen de jongens achter de jak met wagen aan en wij gingen weer terug omhoog. Na een wandeling van 3 uur kwamen we aan bij een picknickplek waar de lunch al op ons stond te wachten, heerlijk Mongools eten! Na de lunch gingen we met de auto verder naar een Boeddhistisch klooster. Het was alweer een rit vol hobbels en geschud in de auto, maar het was de moeite waard. Bij het tempelcomplex aangekomen zijn we verder gaan lopen. Een enorm steile heuvel op, met allemaal spreuken langs de route. Het laatste stuk was eerst een houten touwbrug en daarna nog een grote trap met iets te hoge treden. Toen ik boven was, was ik doodmoe! Maar wat een mooie tempel. Vol kleuren en afbeeldingen van allerlei Hindoeïstische goden en godinnen. Erg indrukwekkend om daar rond te mogen kijken.

Na het bezoek aan het klooster, zijn we nog even langs de Turtle Rock gegaan, een van de vele rotsformaties heeft de vorm van een enorme schildpad. Daar was uiteraard ook een souvenir-ger bij en dat was leuk even rondneuzen. Daarna terug naar het tentenkamp en even achterover om bij te komen van al deze avonturen.

Na het diner stond namelijk alweer de volgende actie op het programma! Direct na het eten kwam een Nederlandse vrouw met een aantal Mongoolse weeskinderen langs in het restaurant. Zij heeft een stichting opgericht om de weeskinderen onderdak te geven en ze zoveel mogelijk te laten opgroeien in een min of meer normale gezinssituatie. De kinderen gingen voor ons optreden, het was schattig. Er waren heel kleine kindertjes bij, maar ook wat grotere en allemaal zongen ze vol overtuiging hun liederen. Nadat zij het Mongoolse volkslied hadden gezongen, fier rechtop en met de hand op de borst, moesten wij het Wilhelmus zingen. Ik had nooit verwacht dat ik ooit het volkslied zou zingen in Mongolië. Na afloop van het optreden kregen de kinderen een lekkere maaltijd in het hotel en konden wij souvenirs kopen of gewoon doneren aan de stichting. Na dit alles gingen we nog een keer op pad en wel naar een nomadenfamilie in de buurt. We mochten meekijken bij het jak-melken en daarna werden we binnen uitgenodigd om van allerlei etenswaren te proeven, van yoghurt en koek, tot kaas en zelfs wodka van jak-melk. Laat ik het voorzichtig zeggen: niet alles was even lekker. Maar we hebben alles geproefd. Het was super om te zien hoe trots dit gezin is op hun tradities en hoe graag ze dat met ons willen delen. We zijn van alles te weten gekomen over het nomadenleven.
Helaas was dit het laatste in dit prachtige park, hier zou ik nog wel een poosje willen blijven hoor! De natuur is fantastisch, veel groene heuvels en fascinerende rotsformaties. Vriendelijke mensen in het kamp die alles doen om het je naar de zin te maken. Maar de volgende etappe van de reis wacht, dus opnieuw alles inpakken. De laatste nacht in de ger opnieuw heerlijk geslapen en helaas weer geen wolven gehoord.