Na een korte stop in mijn hotel ben ik gisteren meteen de stad in gegaan voor een rondwandeling. Heerlijk om zo’n stad te verkennen en rond te neuzen. Hoewel het wel een beetje druk is, is het lekker rondslenteren. Ik ben begonnen met de zogenaamde ‘Royal Mile’, een straat die van de residentie van de koningin tot aan Edinburg Castle loopt. Het kasteel wilde ik niet meteen doen, dus ik ben begonnen met naar beneden lopen tot aan het koninklijk paleis van Elizabeth. Tijdens die wandeling kom je langs zoveel leuke straatjes en binnenplaatsjes, wat een leuke stad als je net even verder kijkt dan de toeristische route. Naast het paleis ligt het Schotse Parlement en dat is dan weer een heel nieuw gebouw, toch past het in het plaatje. Na het paleis bekeken te hebben weer terug langs de Royal Mile omhoog. Even binnen gelopen bij het Museum of Edinburgh. Geweldig dat de musea hier allemaal gratis zijn. Daarna weer even van de Royal Mile af en door kruip-door-sluip-door straatjes uiteindelijk terechtgekomen bij St. Giles’ Cathedrale, mooie kerk met de gebruikelijke vlaggen en vaandels die overal hangen. Ook nog een speciale kapel bekeken die gewijd is aan de orde van the Thistle. De koningin is lid van deze orde en nog 16 ridders die allemaal te herkennen zijn aan de titel KT (Knight of the Thistle). Bijzonder dat dit nog bestaat!

Na deze geschiedenislessen ben ik afgezakt naar de Grassmarket waar ik me in de oudste pub van Edinburg, The White Hart Inn, gewaagd heb aan Haggis en een biertje. Haggis is typisch Schots en bestaat uit orgaanvlees, het was heerlijk. Deze test deed ik samen met een Amerikaanse die naast me aan de bar zat en voordat ze uit Edinburgh wegging in ieder geval de Haggis gegeten wilde hebben.

Onderweg terug naar het hotel kwam ik langs Greyfriar’s Kirkyard, een begraafplaats met een bijzonder verhaal (of eigenlijk wel twee). Het schijnt namelijk dat J.K. Rowling, die van Harry Potter, op deze begraafplaats inspiratie heeft opgedaan voor de namen in de boeken. Ik herkende er geen, maar dat mag de pret niet drukken. Dat J.K. Rowling hier woont (of gewoond heeft) willen ze hier wel weten hoor, je wordt werkelijk doodgegooid met Harry Potter spul.
Het leukste verhaal van deze begraafplaats gaat over Bobby. Bobby is een hondje dat, zo vertelt de legende, na de dood van zijn baasje maar liefst 14 jaar heeft gerouwd bij het graf van de baas. Voor Bobby is een eigen grafsteen gemaakt, er is ook een standbeeldje van hem en uiteraard is er naast de begraafplaats een pub met de naam…..Bobby. Het hondje is de lieveling van iedereen in Edinburgh geworden.

Vanmorgen heerlijk ontbeten in het hotel, best een luxe plek om te verblijven, als alle overnachtingsadressen zo zijn dan ben ik tevreden. Er wordt wel verbouwd, maar daar hebben we ‘s nachts geen last van. Vandaag stond Edinburgh Castle op mijn lijstje, op zoek naar de Schotse geschiedenis. Dus via de Royal Mile liep ik omhoog naar het kasteel. Nou Edinburgh is klaar voor de taptoe hoor, een enorme tribune op het plein voor het kasteel. Helaas maak ik die taptoe niet mee, het begint de 3^e en ik ga morgen verder op mijn rondtrip. Maar dat mag de pret niet drukken, hup dat kasteel in…..na de tassencontrole en de rij bij de ticket verkoop. Iemand plannen om Japan over te nemen? Tip: doe het nu, veel kans op weerstand heb je niet want alle Japanners lopen in Edinburgh Castle, hahaha.

Zoals altijd vind ik mijn weg tussen alle mensen door en ik heb genoten van het kasteel, wat is het prachtig en wat is er veel te vertellen over de oorlogen van de Schotten tegen de Britten, maar wat zijn er ook veel oorlogen waarin de Schotten in het Britse leger dienden. Van de 1^e en 2^e wereldoorlog, tot de Krimoorlog, de oorlog in Zuid-Afrika en nog veel meer kolonies tot de strijd in Irak en de andere conflicten na de 2^e wereldoorlog. Iedere strijd krijgt aandacht in het kasteel van Edinburgh, dus ik ben volledig op de hoogte. Ik kwam zelfs tsaar Nicholas weer tegen, die man zat ook echt overal!

Genoeg musea over oorlog gezien voor nu.

Uiteraard zijn in Edinburgh Castle ook de Schotse kroonjuwelen te zien en er was een heel leuke expositie over het ontstaan ervan en de gebruiken bij de kroning van koningen en koninginnen. Veel geleerd over het House of Stuarts. Ook hier kwam de Order of the Thistle voorbij. Ik ben ook de Prison of War in geweest, waar de krijgsgevangenen werden opgesloten, niet bepaald een benijdenswaardige plek zeg! Op de oude gevangenisdeuren was prachtige ‘graffiti’ te zien waaruit kon worden opgemaakt wie er opgesloten hebben gezeten en in welke tijd dat was. Zo zie je maar: graffiti is niet alleen maar vandalisme.

Ook de gevangenis voor militairen van binnen gezien, dat zag er iets beter uit, maar de straffen waren niet mals: 2 maanden eenzame opsluiting na dronkenschap, poeh.

Tot slot van mijn ochtend in het kasteel heb ik samen met zo’n beetje alle andere bezoekers gewacht op het “one o’clock canon”. Exact om 13.00 uur wordt er één kanonschot gelost door de ‘master gunner’. Hij maakt er een hele happening van. Leuk om te zien en te horen, in vroeger tijden bedoeld om de scheepvaart te laten weten welke tijd het was, da’s weer eens iets anders dan een torenklok. En ook al weet je dat het schot komt, je ziet de man namelijk zijn hand uitsteken naar het kanon, toch schrik je van de knal.

Daarna ben ik de stad in gewandeld, een hele afdaling trouwens, en via Princess Street naar Calton Hill gelopen. Een vulkanische rots met een prachtig uitzicht over de stad. Het was een aardige klim naar boven en een steile afdaling terug, maar beslist de moeite waard om even over de stad uit te kijken en lekker op een bankje te zitten om naar al die mensen te kijken. Daarna even terug naar het hotel voor een beetje rust, oma wordt ouder en moet soms even rusten, haha. Ik moet natuurlijk ook aan mijn berg boeken toekomen, dus af en toe moet ik even zitten en lezen.

Maar aan het einde van de middag, nu met lange broek, de stad weer in. Op zoek naar een tentje om te eten. Helaas ging het tijdens deze wandeling regenen, maar gelukkig had ik mijn wandeljack aan, dat kan tegen een paar druppels. Deze keer kwam ik in de New Town terecht, een heel ander gedeelte dan dat waar mijn hotel zit en waar de Royal Mile is, maar ook hier is het gezellig, mooi en vol met mensen. Uiteindelijk heb ik het Hardrockcafé opgezocht, ik heb me voorgenomen om in zoveel mogelijk steden bij deze keten te eten. Dus na London, Parijs, Keulen, Amsterdam, Berlijn, Gotenburg en Stockholm nu ook Edinburg aan het lijstje toegevoegd. Heerlijk een burger gegeten en een bier gedronken. Dat was weer goed!

Na de maaltijd nog even naar de Royal Mile gelopen en daar kwamen de bussen met de bands voor de taptoe juist aan. Met veel bombarie van een heleboel ‘gele jassen’ werd iedereen het trottoir opgestuurd en kwam er een hele file van bussen met militaire bands voorbij. Hoewel ik de taptoe dus mis, heb ik toch een beetje de sfeer en de hectiek kunnen proeven.

Morgen ga ik weer op pad, op weg naar Glasgow. Ben benieuwd wat dat weer gaat brengen. Het wordt in ieder geval een korte treinreis van iets meer dan een uur.