Wauwwauwwauw, dit is waar ik voor kom hoor, wat is het hier mooi!!

Het begon eergisteren al met een superleuke treinreis, ik zat naast een jongeman die op Mull woont en in Edinburgh studeert. Hij was voor een beetje zomervakantie op weg naar huis. Wat een leuke knul! Hij vertelde de hele weg, over wat we zagen, over zijn studie, over zijn jeugd, over de natuur, over de vogels, over de waterkrachtcentrales in de bergen, over de goudzoekers, over het feit dat het in Schotland extreem droog is dit jaar…… Nou over van alles, zoveel dat ik geen tijd heb gehad om onderweg foto’s te maken, ik wilde dat ook niet ik heb alleen maar genoten van het prachtige landschap dat voorbij kwam aan de andere kant van het raampje en van mijn reisgenoot.

We kwamen al snel na Glasgow in de natuur terecht en langs allerlei prachtige loch’s. Sommige zo groot en diep dat ze wel fjorden lijken. Vooral Loch Lomond is een enorm meer in een prachtig nationaal park. De trein stopte op stations van plaatsen waarvan je de naam niet kunt uitspreken, bijvoorbeeld Crianlarich. Mijn buurman heeft geprobeerd om me dat op de Schotse manier te laten doen, ik weet niet of ie helemaal tevreden was met mijn pogingen.

Aangekomen in Oban moest mijn buurman rennen om de boot naar Mull te halen, en ik ging op zoek naar het hotel. Alweer op een kleine loopafstand van het station, goed geregeld Treinreiswinkel!

En direct daarna ben ik weer naar buiten gegaan, de natuur lokt. Eerst ging ik naar het Colosseum van Oban, haha, ooit heeft Dhr. MacCaigh als een soort werkverschaffingsproject de werkelozen laten bouwen aan een enorm gebouw dat wel wat weg heeft van het Colosseum. Toen de beste man doodging hebben zijn erfgenamen het bouwen onmiddellijk stopgezet want het kostte teveel en dat ging ten koste van hun erfenis. Nu is het een mooi uitkijkpunt over Oban, de haven en de eilanden voor de kust.

Na de beklimming ben ik meteen maar een flinke wandeling gaan maken langs de kust, heerlijk om zo buiten te zijn. Wel voor het eerst een fleecevest aan, maar zolang het droog is vind ik dat geen probleem. Ik ben wel blij dat ik mijn wandelstokken mee heb, want het is hier wel klimmen en dalen geblazen. Dan is een beetje ondersteuning beter voor mijn, toch weer een beetje dwarsliggende, achillespees en aanverwante spieren.

En dan gisteren, de boot gepakt naar Mull een eiland voor de Schotse kust, wat een feestje was dat! Allereerst al op de boot, net zoiets als de veerboot naar Texel, alleen iets ander weer. We begonnen in Oban met regen en toen we aankwamen in Mull scheen de zon. Dat gaf prachtige ochtendbeelden met laaghangende wolken waar de bergen af en toe tussendoor piepten. Jullie kunnen het je daar in het warme Nederland niet voorstellen maar ik loop hier met een lange broek, hemd, t-shirt, fleecevest, wandeljas en op de boot ook nog een regenjack. Brrrr koud en nat.

Maar het uitzicht is prachtig onderweg. Na aankomst op Mull ging het verder met de bus naar Tobermorry. Een rit van ongeveer 45 minuten in een dubbeldekker, mijn treingenoot had me de tip gegeven om bovenin te gaan zitten want dan kun je over de ‘muurtjes en bomen’ heen kijken. Goede tip weer. Bij het instappen was er een grappig incident: op een gegeven moment deed de ticketmachine het niet meer. Twee man erbij geroepen maar dat mocht niet baten. Toen werden we de bus ingestuurd met de woorden: “buy your ticket on the way back”. Geweldig, niemand die zich druk maakte, en ik denk dat iedereen dat retourtje uiteindelijk toch gekocht heeft.

Na aankomt in Tobermory heb ik eerst koffie gedronken en daarna ben ik op pad gegaan voor een wandeling naar de vuurtoren, weg van de mensenmassa’s de natuur in. Wat is het mooi….. Prachtige doorkijkjes langs ‘fjordachtige’ lochs en over kliffen die best spannend steil en hoog zijn. Maar de beloning was geweldig, ik heb heerlijk genoten van een picknick aan de voet van de vuurtoren.

Na de wandeling heb ik een tea gedronken in een lekker kneuterig theehuis en uiteraard hoorde daar een eigen gebakken shortbread bij, zalig. Daarna ging het alweer terug in de bus op weg naar de boot. Omdat de bus vol zit met toeristen was er volop uitwisseling: waar kom jij vandaan, oh mooi!! Zo legde ik al op de heenweg contact met een dame uit Peru, die twee jaar geleden in Amsterdam was geweest…amazing. En toen zij hoorde dat Peru nog op mijn verlanglijstje staat kreeg ik meteen haar telefoonnummer en e-mailadres, voor als ik wilde komen. Dan regelt zij alles voor me. Hahaha leuk hoor. En op de terugweg zat ik naast een Amerikaanse uit Pennsylvania, ervaringen over oma-zijn uitgewisseld en samen genoten van de reeën langs de weg en die prachtige Schotse Hoogland runderen die je hier overal ziet.

Na aankomst in Oban iedereen weer gedag gezegd en toen heb ik mezelf maar eens getrakteerd op een heerlijke etentje in een luxe tent hier aan de boulevard. Daar raakte ik in gesprek met een Amerikaanse uit Dallas, Oregon die jaloers is op alle mensen die aan deze kant van de oceaan wonen, gewoon omdat zij “die gek in the White House” hebben. Tja….

Dit was trouwens een leuk hotelletje, klein maar vriendelijk. Het restaurant voor het ontbijt is in een ruimte die ongeveer zo groot is als mijn kantoor en er moesten ongeveer 20 mensen per keer in, daarom is het buffet heel klein. Er is bijvoorbeeld geen vlees of kaas, alleen jam als broodbeleg. Maar je kunt wel heerlijke baked eggs en pancakes bestellen, die maken ze dan in een ieniemini pantry voor je klaar. En ik kreeg hier een kamer op de benedenverdieping, das best fijn want er is geen lift.

En nu ga ik alweer verder, over een uurtje of twee stap ik weer in de trein, nu op weg naar Fort William. Dat betekent eerst een stuk terug over dezelfde route als op de heenweg tot Crianlarich en daar stap ik over op de trein naar Fort William. Een lange reisdag voor de boeg.

Dank voor alle leuke reacties op mijn verhaaltjes, daar geniet ik dan weer van. En Marian en Tineke, dank voor de update over het EK dat ik volledig gemist had. Fijn om te weten wat er in de omgeving aan de hand is.