Fort William

Nou Jan, mijn talent om contact te leggen werkt niet altijd hoor…gisterenavond zat ik in de lounge van de B&B waar ik deze keer verblijf en daar was een groep Duitse wandelaars die hun laatste vakantieavond hier doorbrengen. Ondanks 3 pogingen om een gesprekje aan te knopen bleef het stil aan Duitse zijde, de dame naast me op de bank ging zelfs met haar rug naar me toe zitten hahahahaha. Stelletje asocialen.

Maar goed, dat was aan het einde van alweer een prachtige reisdag. Om 12 uur vertrok de trein uit Oban en na een uur moest ik uitstappen in Crianlarich om over te stappen op de trein naar Fort William. Overstaptijd: een uur. Ik word steeds beter in gewoon zitten en kijken, zonder iets te doen gewoon de tijd laten voorbijgaan en genieten van dat wat er is. Is dat mindful of niet?

In het eerste deel van de treinreis kwam er een Nederlandse knul naast me zitten, van zo ongeveer een jaar of 14. Hij en zijn ouders zaten in Oban in hetzelfde hotel, maar toen wist ik nog niet dat ze Nederlands waren, nu hoorde ik ze zuchten over het feit dat bijna alle zitplaatsen gereserveerd zijn (dank aan de Treinreiswinkel voor die tip, en wat ben ik blij dat ik die tip heb opgevolgd, ik heb in alle treinen een zitplaats gereserveerd). Uiteindelijk bleek de stoel naast mij niet bezet en toen kwam de jongeman naast me zitten. Ik maakte een grapje dat we de avond ervoor in het hotel Engels hadden gepraat tegen elkaar terwijl we allebei Nederlands zijn. Dat vond ie leuk. De ouders van deze knul hebben het wiel niet uitgevonden zullen we maar zeggen, en zoonlief gaat dat ook niet doen, maar een schatje was het wel. In de trein ging hij alle logo’s van de Nederlandse voetbalclubs natekenen. Toen ik zei dat ie dat goed deed en ook nog een paar clubs kon noemen toen hij er zelf niet meer wist, was ik de held van de dag, hij bleef me de hele weg volgen. Ook in de volgende trein wilde hij naast me zitten, maar helaas lukte dat niet. En toen ik in Fort William naar een ander hotel bleek te gaan was ie teleurgesteld, ach gossie.

Op het tweede traject zat ik naast een Londons echtpaar, ook alweer leuk. Zij gingen voor 3 dagen de highlands in, op bezoek bij vrienden. Het was de eerste keer dat ze een paar nachten weggingen na de geboorte van hun tweeling, 15 maanden geleden. Naast al deze leuke ervaringen in de trein heb ik toch vooral genoten van het fantastische uitzicht, wat een schitterend landschap komt er voorbij zeg. En echt, ik probeer het vast te leggen op foto’s, maar zo mooi als in het echt wordt het nooit op zo’n plaatje.

Na aankomst in Fort William op zoek naar het hotel waar ik deze keer mag slapen, dat blijkt een B&B te zijn. Guisachan Guest House. Er was een alleraardigste dame die me ontving en wegwijs maakte. Helaas vertelde ze me ook meteen dat ik mijn plan voor morgen waarschijnlijk wel kan vergeten. Ik wil namelijk Ben Nevis beklimmen, de hoogste berg in de UK. Maar omdat het harder waait dan 25 mijl per uur, mag ik waarschijnlijk niet naar boven. Maar goed, ik begin morgen met een early breakfast en dan kijken we het weer nog een keer aan. Ik ga gewoon naar het bezoekerscentrum en dan hoor ik daar wel verder. Anders doe ik een wandeling op een lager deel, het is daar ook vast mooi.

Maar eerst heb ik mijn kamer geïnspecteerd, de dame van de B&B zei me dat ik zou gaan lachen als ik mijn kamer zag… Nou dat deed ik inderdaad, ik heb de grootste kamer van de B&B, er kunnen hier 4 personen slapen. Van het kleine kamertje in Oban naar de grootste in Fort William.

Na de check-in ben ik op pad gegaan, het stadje in. Eerst maar eens naar het oude fort, dat wil je toch zien na het lezen van al die Outlander boeken. Helaas viel dat een beetje tegen, het waren alleen nog wat resten van het fort en met wel heel veel verbeelding kon je nog wel bedenken hoe het moet zijn geweest. Morgen na het wandelen maar eens in het museum gaan kijken, daar zal meer te vinden zijn over de geschiedenis. Het stadje is een leuk plaatsje waar het toerisme ook weer belangrijk is. Lekker veel pubs en restaurants en natuurlijk de nodige souvenirwinkels. Ik heb zelfs Harry Potter Lego gezien!

Ken je dat, dan sta je helemaal klaar om te douchen, maar heb je geen idee hoe de kraan open moet, hahahaha dat had ik vanmorgen. Eerst maar eens aan de landlady gevraagd hoe dat werk. Na die “verkwikkende douche” klaar om vandaag een poging te doen om Ben Nevis te beklimmen. Het weer was vanmorgen echt niet grappig, dus ik ben in volle regenuitrusting naar het bezoekerscentrum gelopen en heb daar verder gevraagd naar de omstandigheden. Het advies was inderdaad om niet naar de top te gaan, maar om bij de waterval te stoppen. Nou omhoog dan maar, wat een prachtige berg is dit zeg. Iedereen die er geweest is zal je vertellen dat het met allemaal trappen omhoog gaat, dat doet het inderdaad, maar deze trappen zijn nergens mee te vergelijken hoor, misschien zelfs niet eens met een trap. Het is zwaar om naar boven te komen en dan loop je ook nog te bedenken dat je dezelfde weg weer terug moet. Poeh. Maar ik ben tot de waterval gekomen, in ongeveer twee uur was ik daar. Uiteraard gingen veel mensen toch verder, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook wel een beetje klaar mee was. Het werd steeds natter en naar boven was er geen enkel uitzicht omdat de wolken zo laag om de berg heen hingen. Dus ik ben na een korte stop teruggegaan naar beneden. Onderweg naar boven én naar beneden ben ik verschillende keren gestopt, om even op adem te komen, maar ook om naar al dat moois te kijken. Zo was er een roodborstje dat bijna op mijn schoot kwam zitten tijdens een stop en hoog op de berg zag ik een adelaar vliegen, wauw!!! Onderweg kom je langs veel kleine stroompjes water die allemaal de berg afratelen, ik snap wel dat die lochs hier zo groot zijn. Eenmaal beneden aangekomen stond ik wel een beetje met knikkende knieën, van vermoeidheid en het gebrek aan suiker, dus snel geluncht, maar ook wel een beetje uit angst want ik vond het een spannende beklimming en afdaling. Zeker met al die natte rotsen was het uitkijken geblazen. Mijn fitbit vertelde me dat ik 170 trappen op ben gelopen qua hoogtemeters, das best veel.

Na een poosje bijgekomen te zijn ben ik via Glen Nevis verder gewandeld, of eigenlijk terug gewandeld naar Fort William. Ja je ziet het goed, je hebt hier de Nevis (dat is een rivier) de Ben Nevis (dat is de berg aan de rivier) en de Glen Nevis, dat is de vallei van de rivier. Om het allemaal maar even lekker eenvoudig te houden. Een glen is meestal uitgesleten door een gletsjer, dat zie je hier aan het gebergte wel terug hoor, de ijstijd heeft hier huisgehouden.

Na de wandeling een douche genomen in het hotel, ja nu wist ik hoe het werkte, en daarna het dorp in om nieuwe rubberdoppen voor mijn wandelstokken te kopen, ik ben er een kwijtgeraakt op de Ben Nevis. Ook heb ik nu even rondgeneusd in het museum waar het hele verhaal over de Jacobites en de Stuarts nog eens werd verteld. Indrukwekkend om te zien hoe de clans hier leefden in die tijd en wat een strijd is er gestreden tussen al die clans en de koningshuizen.

Daarna lekker een pie gegeten met bread & butter pudding als toetje. En nu weer terug in het hotel. Straks ga ik even in de lounge kijken of er nu gezelliger mensen zijn dan gisteren en daarna de koffer weer inpakken. Morgen ga ik weer verder, dan ga ik met de St. Jacobite, dat is de stoomtrein uit de Harry Potter films. Uiteindelijk kom ik morgen aan het einde van de dag aan in Portree op Isle of Skye.