Gisteren op jacht naar wild: er schijnen hier volop dolfijnen, orka’s en zeehonden te zijn, dus we gaan op zoek. Ik ben toch maar op een boot gestapt, hoorde van anderen dat er op de pier waar je dolfijnen zou moeten zien gisteren niks te beleven was. Dus misschien hebben we op zee meer geluk. Aan boord van de Dolphin Spirit gingen we meteen de Beauly Firth op, dat is een stuk van de zee waar ik de avond ervoor langs gelopen ben. En het was ook meteen raak, daar zwommen twee dolfijnen. De gids die over de beesten vertelde gaf ze zelfs namen, ze herkent de dolfijnen aan hun rugvin. Dit was een moeder met haar zoon en ze lieten zich een aantal keren goed zien. Uiteraard heb ik geen foto’s, want ik ben gewoon niet snel genoeg. Bovendien houd je even je adem in als zo’n beest boven water komt en wil je alleen maar kijken.

Na de Beauly Firth gingen we de Moray Firth op, een ander deel van de zee, daar zagen we een aantal zeehonden, maar helaas geen dolfijnen meer en de orka’s lieten zich ook niet zien. Wel veel vogels gezien, aalscholvers, reigers (die vinden ze hier heel bijzonder) en op heel grote afstand een visarend. Maar het is dat de gids zei dat het een visarend was hoor, dat had ik zelf op deze afstand nooit gezien. Volgens de gids staat het water in de rivieren in deze droge zomer extreem laag, daardoor is er weinig zalm in de rivier en hebben de dolfijnen honger. Daardoor zijn ze niet zo actief als in andere zomers. Ze slapen veel omdat ze weinig energie hebben. Hier worden de dieren niet bijgevoerd, het is hier echt wild. Dus ook hier heeft de droogte zijn gevolgen.

Na de boottocht heb ik tijdens de koffie even gefacetimed met Joas en daarna ben ik lekker weer naar de Ness Islands gelopen voor een picknick. Ik snap niets van die zalmvissers die in de rivier staan, ik vind het er maar onrustig uit zien. Ze gooien de lijn eigenlijk dwars over de rivier en als die weer recht voor ze is terechtgekomen door de stroming dan halen ze hem op en gooien ze hem opnieuw uit. Dat duurt steeds ongeveer 15 seconden……niet echt rustgevend lijkt mij. Ik heb ook geen enkele keer een vis opgehaald zien worden. Daarna heb ik gedaan wat ‘hoort’ op zaterdag, ik ben de stad in geweest om winkels te kijken en wat souvenirs te kopen. En natuurlijk ben ik ook even binnen gelopen bij het kiltmakers museum, wat was dat leuk gedaan. Je kunt er zien hoe de kilts gemaakt worden, maar ook is er een stukje tartan van iedere denkbare clan in Schotland, want iedere clan heeft zijn eigen patroon.

En gisterenavond ben ik naar het theater gegaan, een concert van originele schotse muziek, het slotconcert van de Feis Rois Ceilidh Trail. Allemaal studenten van conservatoria hier, of van Centers of Expertise in Tradional Music. Zij hebben deze zomer door Schotland getoerd om de traditionele muziek te promoten, en gisteren was het afsluitende concert hier in de schouwburg. Veel violen en fluiten, heerlijk om zo’n avond mee te maken.

En vandaag stond “The Outlander” op mijn programma, ik heb vanmorgen de bus gepakt naar Culloden Battlefield waar op 16 april 1746 de Jacobieten verslagen werden door het regeringsleger. Ruim 1500 Jacobieten verloren op dit slagveld het leven en de opstand was hiermee ten einde. Er is een supergoed visitor centre hier dat het hele verhaal vertelt van zowel de kant van de Jacobieten als van de regering. Er was ook een film waarbij je eigenlijk midden op het slagveld stond en van alle kanten de soldaten en opstandelingen op je af zag komen zo stond je dus midden in het gevecht, het ging nogal met bruut geweld zullen we maar zeggen.

En buiten op het eigenlijke slagveld werd met rode en blauwe vlaggen aangegeven waar de beide partijen stonden opgesteld voor de slag. Indrukwekkend en super om te zien als je de boeken van the Outlander hebt gelezen (of de serie hebt gezien).
En daarbij vind ik het toch altijd weer heel interessant hoe geschiedkundigen en archeologen in staat zijn om te reconstrueren wat er gebeurd is aan de hand van de opgravingen en overleveringen.

Na een uitgebreide rondgang over het battlefield ben ik terug gewandeld naar Inverness, zo’n kleine 10 km. Ik ben heel blij met mijn Garmin GPS apparaat, ik snap nog steeds niet hoe ik er vooraf wandelroutes op kan zetten, maar ik gebruik hem veel en graag om me van a naar b te laten leiden door mooie gebieden. Vandaag wandelde ik daardoor een groot stuk door Culloden Wood, een prachtig donker en mysterieus bos waar je zo zou verwachten dat Jamie en Claire achter de bomen vandaag komen. Weinig mensen tegengekomen, dus de stilte in zo’n bos is dan prachtig. Zonder die GPS zou ik veel eerder de ‘grote weg’ kiezen dan zo’n bospad, maar dit is natuurlijk veel mooier.

En het weer was me gunstig gezind, droog tot ik de voordeur van mijn B&B achter me dichttrok.