Ranville
01 sep. 2019
🇫🇷
vanuit Frankrijk
Dag 35. Ranville
In Nederland maken we ons zorgen over al die elektrische fietsen. Hier is een ander fenomeen: elektrische steps, levensgevaarlijk! Ze zijn geluidloos, razendsnel en mogen gewoon over de stoep
tussen de voetgangers. Ik snap best dat je voor elektrisch gaat hier hoor, al die heuvels, maar je schrikt je af en toe gek als er weer een vanuit het niets je voorbij raast.
Vandaag begonnen met een wandeling naar Musée de Batterie de Merville, een Duitse stelling die in de nacht van 5 op 6 juni is veroverd door het 9e parachutisten bataljon van de Britten. Deze
stelling moest ingenomen worden om de aanval op het naastgelegen Sword-beach een kans van slagen te bieden, want de Duitsers hadden hier als onderdeel van hun Atlantik Wall nogal wat luchtafweer-
en ander geschut staan. De eerste op mijn must-see-lijstje. Mooi museum met de bunkers en kazematten nog zoals ze in die tijd waren. Indrukwekkend.
Ik moet nu het Orne oversteken om in Ouistreham en Sword Beach te komen. Het is een beetje jammer dat je bij iedere zee-arm steeds eerst een kilometer of 3 landinwaarts moet voor de eerste brug. En
natuurlijk aan de overkant van het water die 3 km ook weer terug. Omdat ik een beetje lang ben blijven hangen in het museum haal ik dat vandaag dus niet. Nou ja, dan maar een camping in Ranville.
Overigens is vandaag de eerste min of meer vlakke dagetappe sinds België. Ook wel weer eens lekker. Ik liep vandaag door het marais, nou ja over een paadje door het marais dan. Niet letterlijk
natuurlijk. Ik had dat op het kaartje al zien aankomen en aangezien ik de afgelopen dagen in de bossen volledig lekgeprikt ben door ik weet niet wat voor beesten, was ik nu voorbereid op muggen en
ander gespuis. Ik heb me van top tot teen in de Deet gewikkeld en als een soort wandelende citroen ga ik mijn weg. Gelukkig is er vandaag een camping waar ik wel naar de wc durf en waar ik kan
douchen, dus de citruslucht gaat er ook weer af.
In Ranville is natuurlijk een oorlogsbegraafplaats, ik zal jullie niet vermoeien met het vermelden van alle Commonwealth begraafplaatsen die ik tegenkom, maar dat er bij de ingang van deze plek vol
met Britse slachtoffers zo’n rode Engelse telefooncel staat vind ik dan weer heel grappig.
Op zondagmiddag is er niets meer open in de kleine Franse plaatsjes, geen supermarkt, geen bakker, geen restaurant. En deze camping heeft ook geen bar, als laatste redmiddel staat er op de
parkeerplaats bij de supermarkt een pizza-automaat. Serieus waar, je kiest, betaalt en 3 minuten later komt er een kant-en-klare pizza uitrollen. En nog best te eten ook, weer een ervaring rijker.
Reacties
Reacties
01 sep. 2019, 16:59
Slaap je op de camping van de capucijnen? Nou dat is dan een veilig gevoel hoewel......je weet het nooit bij de geestelijkheid ??????
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!
