15 sep. 2019
đ«đ·
vanuit Frankrijk
Dag 49, Sainte Mere Eglise
Dit tentje wordt verkocht als tweepersoonstent, en dat heb ik vannacht geprobeerd. Maar het past niet hoor, je vecht elkaar de tent uit. Vooral als de tweede aanwezige een mug is. Wat een ellendige
nacht was dit! Vriend mug heeft de strijd gewonnen, ik ben een paar bulten rijker en heb heel wat uren slaap gemist. Maar vanmorgen toen het licht was heb ik wraak genomen en een moord gepleegd.
Wie het laatst lacht....
Vandaag op pad naar de parachutist aan de kerktoren, Sainte Mere Eglise. De dag begon mistig maar al snel scheen de zon volop. Lekker nazomer-wandelweer.
De route ging net als gisteren via boerenland en kleine dorpjes. Vandaag nog stiller dan gisteren, want het is zondag. Maar de bar/epicerie/boulanger is natuurlijk wel open dus dat kopje koffie zat
er ook op zondag gewoon in.
Ik ben ik weet niet hoeveel kleine riviertjes overgestoken, het is duidelijk dat ik in âhet maraisâ ben. Prachtige bruggetjes, heel stil water, lekker genieten van al het moois Ă©n van het lopen.
Want wat gaat dat me nog steeds goed af. Oké, iedere dag zijn de laatste twee kilometer net te veel, het maakt niet uit hoelang de dagafstand is overigens. Maar met die zware rugzak waardoor ik op
bijna iedere camping met ontzag wordt onthaald of uitgezwaaid, doe ik het toch maar gewoon. De Fransen die ik tegenkom of spreek noemen me steevast âtres courageuxâ. En dat ben ik! Ha, hier spreekt
een trotse reiziger.
En tja Bert, die details...ik hoef me alleen maar druk te maken over âwat eet ik vandaagâ en âwaar slaap ik vanavondâ en daardoor is mijn hoofd leeg om andere/meer dingen te zien en te ervaren dan
thuis.
Op deze camping gaat de receptie ook pas om 16.00 uur open, maar er hangt een bordje op de deur dat je vast een plekje mag zoeken en terug moet komen als de receptie weer open is. Dat is slim!
Na het opbouwen en inchecken maar eens het dorpje ingelopen om die parachutist aan de toren te bekijken. Grappig hoor, maar wel een beetje poppenkast. Er staat een kerk met die âpopâ aan de toren,
er is een groot plein waar alle toeristen fotoâs maken van zichzelf en de toren en het dorpje barst van de souvenirswinkels en barretjes. Eerder sprak ik een Nederlandse meneer die zei: 75jaar
geleden was het heel heftig voor de bewoners hier, maar nu verdienen ze er hun brood mee. En op sommige plekken is dat ook echt zo. Maar geef ze eens ongelijk, wij toeristen komen er toch met zijn
allen op af.
En eerlijk gezegd vind ik het nog leuk ook, die poppenkast.
