Vanmorgen werd ik wakker met een gek gevoel: ik weet het nog even niet met deze stad. Ik weet niet of het komt door de buurt rond het hotel (gisterenavond bij mijn rondje zag ik vooral veel döner kebab zaken), of doordat ik me helemaal niet kan oriënteren het lijkt zo’n immens grote stad of door het Hongaars waar ik een beetje door overweldigd wordt, maar helemaal prettig begin ik niet aan mijn bezoek hier. Maar goed, we gaan er gewoon voor en vanmorgen heb ik weer een fietstour geboekt. Dus hopelijk geeft dat me een beetje richting.

Deze keer gingen we met een groepje van 8 Nederlanders op pad met een gids en zij liet ons Pest zien, het vlakke stuk van de stad. Aan de overkant van de Donau ligt Boeda, maar dat ga ik morgen bekijken. Het verleden van Hongarije hangt aan elkaar van veroveringen en bezettingen, dus daar gingen veel van de verhalen van onze gids over. En natuurlijk ook over Sissi en haar Franz.

We hebben veel herdenkingsmonumenten gezien, zowel van de Tweede Wereldoorlog als van de ‘bevrijding’ van het communisme. Er was een groot, indrukwekkend monument dat was gemaakt als dank voor de Russen die Hongarije bevrijd hadden van nazi Duitsland. Onze gids zei er heel droog achteraan: “ze zijn alleen 40 jaar vergeten om zelf weer te vertrekken”. Dat monument staat overigens op de stoep van de Amerikaanse ambassade. En als plaagstoot terug plaatste Amerika een beeld van Reagan en Bush aan weerszijden van het monument. Iets met koude oorlog geloof ik.

We hebben in een stadspark, vlakbij de buiten-ijsbaan waar Rintje Ritsma ooit een WK won lekker wat gedronken met elkaar en daarna ging het weer verder op de fiets.

De stad staat vol met mooie gebouwen die vrijwel allemaal dateren uit 1896, toen vierde men dat Hongarije 1.000 jaar bestond en werd de stad opgeleukt. Er is toen ook een geweldig heldenplein gemaakt met heroïsche beelden van de oprichters van de stad. Kortom, ook dit was weer een leuke tour om de stad een beetje te leren kennen.

Na het inleveren van de fiets was het tijd voor de lunch en daarna heb ik de Szent Istvan Bazilika (Sint Stefanus basiliek) bezocht. Een prachtige kerk met opnieuw veel goud. Ze hebben daar een bizar reliek, namelijk de rechterhand van de beste heilige koning Istvan. Wat een raar volk zijn we toch, dat dit soort relieken worden gekoesterd.

Mijn volgende doel was een wandeling over de Andràssy Ut, de voornaamste boulevard in Boedapest. En inderdaad Dior zit er gebroederlijk naar Louis Vuitton en alle andere topmerken. Het is zondag dus helaas niet geshopt, hihihi. Op deze boulevard zit echter ook een bijzonder museum, dat ik echt wilde bezoeken. Het heet het Terror Museum, en terror was het!

Hongarije koos in 1939 voor een bondgenootschap met Nazi Duitsland, daardoor kwam het de eerste jaren vrij ongeschonden de oorlog door. Overigens werden de Joden ook hier ‘gewoon’ afgevoerd hoor. In 1944 keerde Hongarije de steven en wilden ze verder met de geallieerden. Vanaf dat moment waren de nazi’s ook in Boedapest geen vriendjes meer. Ze vestigden hun hoofdkwartier aan de Andràssy Ut en in dat hoofdkwartier gebeurden heftige dingen, als je daar gevangen gezet werd, of verhoord, dan bekocht je dat vaak met je leven. Na de bevrijding van Hongarije door Rusland veranderde het nazi hoofdkwartier in een soort KGB hoofdkwartier, dat heette hier overigens de ÁVH. De Hongaren die er werkten waren vaak dezelfde als voor de bevrijding, zij switchten gewoon van nazi naar communist. De gruwelijkheden gingen onder het nieuwe regime dus gewoon door. Nu waren onder andere de rijke burgers van het land de paria’s. In het museum is veel te zien over deze tijd en in de kelders loop je door de cellen, een beklemmende ervaring. In filmpjes met getuigenissen van overlevenden zie je hoe enorm sadistisch men te werk ging. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe de ene mens dat de andere aan kan doen.

Het museum is zeer omstreden in Boedapest, tegenstanders vinden dat Hongarije zich in dit museum als slachtoffer van de situatie neerzet, terwijl de regeringsleiders destijds ‘gewoon’ vriendjes’ waren met zowel de nazi’s als met de Russen.

Na deze heftige onderdompeling in de geschiedenis had ik even behoefte aan iets leuks, dus ging ik met de metro en tram naar Margitsziget. Het mooie groene eiland midden tussen Boeda en Pest in de Donau. Het is een soort festival eiland met hippie tentjes, veel sportaccomodaties en een prachtige fontein die ieder uur een muzikale show laat zien. Daar heb ik genoten van het heerlijke zomerweer. Want gisteren was het hier 37 graden, vandaag ‘maar’ 32. Gek hoor, dat 32 graden koel kan aanvoelen.